Van vet naar Viking....

Eind 2011: Op m’n werk vraagt een collega of ik mee wil doen met de Tour for life; een fietstocht van Italië naar Nederland voor het goede doel. 1250 kilometer in 8 dagen. En ik had niet eens een racefiets! M’n laatste racefiets had een velg die helemaal stuk was en sindsdien had ik nooit meer gedacht om een nieuwe fiets te kopen. Aangezien ik rond die tijd zo’n 100+ kilo was en ik buiten adem raakte als ik een trap op moest lopen vond ik deze uitdaging een mooie gelegenheid om weer eens wat fitter te worden. Met hardlopen had ik al wat pogingen gedaan maar m’n knieën waren altijd de remmende factor omdat ik na iedere training zo’n 5 dagen nodig had om te herstellen. Dus nu maar op de fiets proberen.

Halverwege 2012: Het fietsen gaat steeds lekkerder en ongemerkt begin ik wat kilo’s kwijt te raken. Inmiddels ben ik 10 kilo lichter en merk dat mijn energieniveau overall steeds hoger wordt. Ik begin nu weer te kijken naar wat loopevenementen en omdat ik een hekel heb aan fietsen in slecht weer. Op die dagen doe ik dan wat looptraining. Ik merk dat ik nu veel minder tijd nodig heb om te herstellen en de pijn in de knie is zo goed als weg. En als lopen geen pijn doet ga je het al snel vaker en langer doen. Ik vind de normale loopevenementen op asfalt wel wat saai dus ik kies snel voor trailruns waar tijd niet belangrijk is maar de beleving des te meer. Na wat trails te hebben gedaan komt bij mij de obstacle run in beeld. In de buurt wordt een van de eerste grote obstacle runs georganiseerd en ik besluit om mij in schrijven voor de lange afstand. Dat was toen nog 12K.

Als ik ergens voor ga wil ik dat ook zo goed mogelijk doen dus ik sluit me aan bij een bootcampclub om ook het bovenlichaam te trainen. De eerste trainingen waren goed afzien want dit is een heel andere soort van conditie dan die je voor het fietsen nodig hebt. Maar al gauw gaat ook dit makkelijker en begin ik de trainingen steeds leuker te vinden. Ik ben dan ook 3-4 keer per week in het bos te vinden en zo viel ik weer 10 kilo af. Door hard te trainen maar ook door een beetje op de voeding te letten.

M’n eerste obstacle run was precies zoals het zijn moest: modderig, nat, koud maar zo ongelofelijk gaaf! Ik liep toen al in een kilt en ben dat bijna elke run blijven doen. Ik had het op slag te pakken en begon al rond te kijken naar andere evenementen. Maar gek genoeg duurde het nog even voordat ik vol de runs in ging want ik was nog bezig met de voorbereiding van de Tour.

Eind 2013: Ik rij de laatste kilometers van de laatste etappe van de Tour for life. De finish was op de Cauberg en m’n ouders en familie staan me bij de finish op te wachten. Eind 2011 dacht ik dat dit onhaalbaar voor mij was maar uiteindelijk is er in die tijd zoveel gebeurd dat de Tour erg soepel verliep. Ik was blij dat ik gefinished was maar in de auto zat ik alweer te denken wat de volgende uitdaging moet gaan worden. Ik neem mezelf voor om elk jaar een grote uitdaging voor me te bedenken om de flow waar ik in zit te behouden. Ik besloot wel om de fiets even met rust te laten en weer meer met lopen te doen.

Zo heb ik in 2014 de New York marathon gelopen; in 2015 was de Man vs Mountain in Wales en m’n eerste Iron Viking bij Strong Viking aan de beurt. In 2016 besluit ik een poging te wagen om me te kwalificeren voor het WK obstacle running en vanaf dat moment ben ik bij OCR gebleven. De kwalificatie haalde ik trouwens al erg vroeg in het seizoen bij de Mud Edition van Strong Viking.

Ik raak steeds meer geïnteresseerd in OCR en besluit dat dit mijn sport wordt. Inmiddels ben ik ook met Maarten Swart een OCR team gestart: Team B4men, ook wel bekend als team Baard. Ik ga gericht krachttraining doen en volg techniek clinics om zo goed mogelijk aan de start van het WK in Canada te verschijnen. Helaas was het niet goed genoeg aangezien ik m’n bandje moest laten doorknippen bij de stairway to heaven. Toen ik gefinished was dacht ik: “Dat gebeurd me geen tweede keer” en gelukkig was het WK 2017 voor mij een stuk beter verlopen door m’n bandje te behouden.

Ook de uitdagingen worden steeds gekker: Voor het WK 2017 hebben Maarten en ik twee Iron Vikings gelopen in één weekend. Vaak werd gevraagd waarom en wij zeiden: om te kijken of het kan. En het kan dus J. We kregen op deze uitdaging zulke leuke reacties dat we besloten om in 2018 alle Iron Vikings te gaan lopen. Plus de Ultra Viking. Weer een stapje erbij dus…..

Aangezien 8 marathons (buiten de “normale” runs) in een jaar best een aanslag is op het lichaam winnen we hulp en advies voor een voedingsplan en supplementen zodat de tank tijdens de run niet leeg raakt en we ook snel herstellen omdat de runs snel achter elkaar komen. Voeding is tijdens endurance events erg belangrijk en de sleutel tot succes. Want als de tank leeg raakt stopt de motor ermee. Verder is het van belang dat je rustig start. Ik zie veel atleten erg snel van start gaan en bij rondje twee en drie zie ik de meeste ook weer terug. Als ik een advies mag geven aan de Iron Viking runner dan is het het advies dat ik ook vaak krijg van een ervaren ultraloper: Rustig starten, je wint het op het einde.

Voor dit jaar dus nog 3 Iron Vikings en 1 Ultra Viking te gaan! Binnenkort pakken we de trainingen voor de obstacle runs weer op zodat we in Gent op 1 september weer kunnen beginnen aan het laatste stuk van het seizoen bij Strong Viking.

Auteur: Rene Laenen - ook bekend van de 'How the FOQ!' video's.