Het idee om een Iron Viking te lopen/rollen ontstond na Rat Race vorig jaar. Na de befaamde 32km in Engeland heb ik contact gezocht met de organisatie, zijnde Erwin van Haren. Toen werd mij het een en ander duidelijk. Hij gaf namelijk het volgende aan ‘Pim, mooie uitdaging als je hem aan wil gaan, maar we kunnen niks versoepelen in de tijd, dus je moet hem echt in de gestelde 7,5 uur doen’. Niet meer dan terecht natuurlijk, maar daardoor had ik zelf het gevoel dat dit er niet in zou zitten. Totdat ik na mijn 7km loopje tijdens de Brother Edition vorig jaar weer aan die Iron dacht. Hoe vet zou het zijn om die te halen. Toen ging er bij mij een knop om en wist ik dat ik een ijzersterk plan nodig had om Strong Viking ervan te overtuigen dat ik de Iron, voor 90% zeker, zou kunnen gaan halen.

Samen met opper-Uppie Eddy-Paul Bakker heb ik een plan en een lijst met buddies gemaakt. Uiteindelijk ging ik zelf strepen in de lijst met buddies, waarbij ik ook gekeken heb naar ervaren OCR-runners die al ervaring met mij hadden. Uiteindelijk bleven er 8 over: Eddy-Paul Bakker (die op de fiets alle voeding en reserveonderdelen ging verzorgen), Marieke van Horssen (verantwoordelijk voor de voeding tijdens de wissels), Sebastiaan Munter, Michel de Vos, Robert Hofman, Laurens van Erp, Sven Weemaes en Johan van Ginkel.

Het plan wat er stond heb ik naar Strong Viking's CEO/Founder Jan Reijs gestuurd en, ik weet het nog als de dag van gisteren, op 7 februari van 2018 kregen we een GO van de organisatie. De Iron Viking mocht gelopen worden! Sinds die dag ben ik, samen met mijn buddies en ieder als individu, keihard gaan trainen om de OCR-marathon in 7,5 uur af te leggen. Ik trainde 6, soms 5, dagen in de week om in topconditie te zijn voor de Iron Viking. Van crossfit tot boksen en van handbiken tot rollen in de bossen. Daarnaast hebben we twee gezamenlijke trainingen gehad om op elkaar ingespeeld te raken en de tactiek voor obstakels te bespreken. Natuurlijk verloopt nooit alles volgens plan in een project. Sven moest vanwege een operatie aan zijn ogen de Iron helaas aan zich voorbij laten gaan, maar door snel en adequaat te handelen had hij voor een uitstekende vervanger gezorgd, namelijk: Niels Monster. Er kwam, voor de voeding, nog een extra buddy bij in de persoon van mijn vader.

Het plan wat er stond was in de tussentijd ook een aantal keer veranderd. Doordat Sebastiaan goed contact had met eventmanager Djon Vermolen van Strong Viking konden we de wisselpunten beter inschatten, eerst zouden de buddyteams wisselen om de 10km, omdat deze punten bij duidelijke obstakels waren. De teams wisselden om de 7 à 6km.

Een week van tevoren niet getraind, wat niet goed was voor mijn gezonde spanning en mijn humeur, maar wat was ik er klaar voor op 1 september, ik was klaar om de Iron Viking te killen met het team.

Met een gespannen koppie meldde ik me bij de start. Henry Wessels maakte er, zoals gewoonlijk, een mooie aankondiging van. Na meerdere keren OORAH geroepen te hebben mochten we eindelijk los! De eerste twee rondes van de 19km (voor de buddyteams 7km en 6km) zijn we echt als een malle gegaan om ervoor te zorgen dat een eindsprint niet nodig zou moeten zijn.

Het plan wat we hadden bedacht liep perfect. Bij ieder obstakel was er een duidelijke rolverdeling en was de coaching altijd duidelijk. De vaste wisselpunten waren duidelijk (bij de 19km waren dat: Storm The Castle, Wheels of Steel en The Walhalla Steps en bij de 13km waren dit uiteraard weer Storm The Castle en The Walhalla Steps) waardoor iedereen team wist waar ze zich moesten positioneren voor de wissel.

De obstakels pakte we redelijk vlot en ik deed heel veel zelf op kracht en inzicht. Door het vele trainen de afgelopen 7 maanden merk ik dat ik overal in vooruit ben gegaan en vooral gegroeid ben qua kracht en motoriek. Dit kwam goed van pas bij de obstakels. Op bepaalde obstakels hebben we specifiek getraind, o.a. in het Strong Viking Lab, denk hierbij aan de Low Rig in de 19km en de monkey snakes die er drie keer in zat.

De manier waarop mensen ons ruimte gaven op het parcours was echt geweldig om te zien. Als ik dat moet vergelijken met iets dan doe ik dat met Mozes die de zee openspleet. Ieder obstakel gingen we onder luid gejuich over. Samen met mijn buddies die mij, bij ieder obstakel, extra wisten te motiveren was het belangrijk om gefocust te blijven.

Onderweg was de support ook geweldig! Tijdens de run sluit je je hier wel voor af, om echt je focus te houden, maar je krijgt er toch echt wel dingen van mee. Deze support heeft mij en mijn team, als ik of een van mijn buddies er doorheen zat nieuwe kracht en energie gegeven.

Toen we de ronde van 13km ingingen wist ik dat we op schema lagen en dat de kans dat we de Iron gingen halen binnen 7,5 uur groter was dan dat we de buiten de timecap zouden finishen. Bij de wissel over de Walhalla Steps ook fanatiek gevolgd door John de Haan, mijn teammaatje van Dutch Adaptives. De obstakels waar ik stukken moest lopen zoals Carry The Shield gingen mij goed af. Carry a Viking deden we de hele weg al dus daar had ik de mazzel dat ik mocht blijven zitten.

In de tweede ronde van de 13km (waar team 1 het weer overnam van team 2) liep Niels ook mee. Hij wilde in beweging blijven en daarnaast merkte ik dat er een aantal buddies doorheen zaten. Net toen we door hadden dat het echt lekker ging sloeg het noodlot toe. Vlak voor Storm The Castle brak mijn voorwiel van mijn rolstoel af. Gelukkig was Sebastiaan van Nieuwenhuizen mijn held op dat moment, hij had zijn OCR-stoel meegenomen voor het geval dat er iets met mijn rolstoel zou gebeuren. Snel naar Storm The Castle gelopen, deze opgekomen en in de rolstoel van Sebastiaan geklommen.

Na deze wissel merkte ik dat bij mij de man met de hamer langs was gekomen en moest ik er echt even doorheen getrokken worden door mijn buddies. Zelf lukte mij dit ook wel aardig door te denken aan al die mensen die alles voor mij en het doel gegeven hadden, hen mocht ik niet laten vallen.

We gingen op tijd de laatste ronde van 7km in. Op papier had ik dit de ‘Ereronde’ genoemd, niet wetende dat het ook echt zo zou voelen. De laatste 7km heb ik pas echt kunnen genieten van alles. Uiteraard was het belangrijk om nog even focus te houden bij de obstakels, maar de Iron Viking kon ons niet meer ontgaan, wat was dat een lekker gevoel (ik typ dit op dit moment met overal kippenvel….)! De laatste 3km liepen we met het hele team en op 1km voor de finish werd de overwinningsfakkel ontstoken met een onvergetelijke finish als eindresultaat…..

Waar ik, samen met mijn team en ieder als individu, 7 maanden lang voor had getraind.. WE F*CKING DID IT!!! Er zijn tegenslagen geweest, maar daar hebben we ons nooit door laten leiden, we waren echt een geoliede machine van begin tot eind. We hebben er met zijn allen altijd in geloofd en daarom ben ik er zeker van dat je alles kan wat je wil als je erin gelooft.